Ο Donald πρόεδρος στην Αμερική.
Αυτό το κατασκεύασμα χώρας, φτιαγμένο από οικονομικούς λαθρομετανάστες, κατακτητές, έποικους, χρυσοθήρες, κονκισταδόρας, αποικιοκράτες και πάσης φύσεως τυχοδιώκτες, απέκτησε επιτέλους τον φυσικό του ηγέτη. Αυτόν που ‘έχει ένα όνειρο’. Διαβάστε περισσότερα…
Όταν βρίσκομαι μπροστά στην πιθανότητα αλλαγής δεδομένων, καλούμαι απ’ τη λογική να εξετάσω κάθε παράμετρο, κάθε πιθανότητα και κάθε λογικό ή μη αποτέλεσμα. Πόσα όμως πραγματικά μπορώ να προβλέψω απ’ αυτά που πιθανόν θα προκύψουν από μια νέα κατάσταση..? Από πολύ λίγα έως σχεδόν τίποτα. Κι έτσι γυρνάω στο βασικό ζητούμενο. Θέλω να αλλάξουν πράγματα στη ζωή μου..? Η πρόθεση είναι το σημείο κλειδί. Κι αν είναι να ενωθούν δυνάμεις, είσαι έτοιμος να κάνεις τις απαραίτητες αλλαγές για να χωρέσουν αυτές οι νέες δυνάμεις στην καθημερινότητά σου..? Μπορεί στο τέλος, η συνένωση αυτών των δυνάμεων να μην καταφέρει και πολλά και να αποσυντεθεί στα εκ των συνετέθει, λόγο είτε ελλιπούς συνεννόησης, είτε κακής επικοινωνίας. Είσαι έτοιμος να ρισκάρεις..? Αυτό ακριβώς, το ρίσκο, είναι η αναπόφευχτη συνθήκη αν θέλεις πραγματικά αλλαγές. Θετικές ή αρνητικές. Οι δυνάμεις πρέπει να συμπράξουν για να δοκιμαστούν. Θεωρητικά, χημικές εκρήξεις δεν έρχονται. Μπορεί και να γεννηθούν πράγματα, πολύ πιο θετικά απ’ όσα τα στενά όρια της λογικής μπορούν ν’ αντέξουν. Μπορεί να γεννηθούν αλλαγές εκθετικές, με γεωμετρικές προόδους θετικής εξέλιξης. Η ικανή συνθήκη είναι να σέβεται και να εκτιμά, η μια δύναμη την άλλη. Να παλεύει η μια για την άλλη. Και οι δυο μαζί για τους κοινούς στόχους.
Κι αυτά που έχεις, που φοβάσαι μέχρι σήμερα μην τα χάσεις, ή μην πάθουν τίποτα, μπορείς να τα μοιραστείς. Και τα θετικά και τ’ αρνητικά. Και να ‘σαι περήφανος και για τα θετικά σου και για τ’ αρνητικά σου. Είναι δικά σου. Είναι εσύ. Τα θετικά τα σέβεσαι, τ’ αρνητικά τ’ αγαπάς. Και να ξεκινήσεις να τα μοιράζεσαι πρώτος εσύ, για να σε σεβαστεί και να σ’ αγαπήσει κι η άλλη δύναμη. Άλλωστε άνθρωπος που δεν σέβεται και δεν αγαπά τον εαυτό του, πως μπορεί να απαιτήση τον σεβασμό και την αγάπη των άλλων.
Η πιο μεγάλη αλήθεια σου, τα σημάδια.
Όσο πιο σκληρή η αλήθεια, τόσο πιο βαθιά τα σημάδια.
Να τα κάνεις βαθιά, να μη μπορεί να τα χαλάσει ο χρόνος.
Μη γίνεσαι τσιγκούνης όταν κάνεις πολύτιμα δώρα.
Ν’ αντέχουν και την κακοκαιρία και την απόσταση.
Κι τον δικό σου απολογισμό, τα σημάδια θα τον κάνουν.
Ότι δεν άφησε σημάδια, απλά δεν θα το θυμάσαι.
Όλα θα τα θυμάσαι μ’ ένα γλυκό χαμόγελο.
Τα πιο βαθιά και με υπερηφάνεια.
Πάλεψαν να σε τσακίσουν αλλά τελικά τα κατάφερες.
Γλίτωσες μόνο μ’ ένα σημάδι, κάθε φορά.
Αυτό είναι το κριτήριο, αυτός και ο κανόνας.
Να μην ντρέπεσαι για ότι έχεις κάνει σα θα γεράσεις.
Αν θα γεράσεις. Αν τα καταφέρεις.
Πολλοί χάνονται στο δρόμο.
Γέρικα κορμιά με μωρούς εντός.
Να ‘σαι περήφανος για τα σημάδια σου.
Και αυτά που έκανες και αυτά που σου ‘καναν.
Κι άστους να ‘ναι περήφανοι για τους καναπέδες τους.
Κι όταν σε ρωτούν, να τους το λες κατάμουτρα…
Συλλέγω βαθιά σημάδια.
Θα πρότεινα να απαντάς
στα ερωτήματα γραπτά.
Ναι, καλά κατάλαβες, να
πάρεις ένα στυλό κι ένα
τετράδιο, πρόχειρο σαν
αυτό εδώ το blog, και να
σημειώσεις τις απαντήσεις
σου. Νομίζω μετά, μπορείς
να βάλεις ένα ποτήρι λευκό
κρασί και να κάτσεις
αναπαυτικά στον καναπέ
του σαλονιού σου, για να
διαβάσεις πολύ προσεκτικά
και με ηρεμία τις δικές σου
απαντήσεις.
Όχι, δεν είναι παιχνίδι ευφυίας. Δεν κερδίζει κανένας και τίποτα, εκτός
ίσως από σένα, αν έδωσες τις αληθινές απαντήσεις για τον εαυτό σου.
Μόνο τούτο έχω να σου πω λίγο πριν αρχίσεις : Δεν μπορείς να απαιτείς
τον σεβασμό των άλλων, αν εσύ πρώτος δεν σέβεσαι τον εαυτό σου.
Ξεκίνα μ’ αυτό οδηγό κι όπου βγεις, σωστός είναι κι ο δρόμος κι ο τόπος. Διαβάστε περισσότερα…
Photo Νο 1:
Νεοκλασικό στο κέντρο της
Στοκχόλμης, στην Gamla stan
(παλιά πόλη), επάνω στο
οποίο προστέθηκε αρμονικά
σύγχρονη κατασκευή από
αλουμίνιο και τζάμι, για να
καλύψει σύγχρονες ανάγκες.
Έχει και αρκετά θετικά πάντως αυτή η χώρα, και οφείλω να της τα αναγνωρίσω.
– το ηλεκτρονικό σύστημα διακυβέρνησης
– το σύστημα ασφάλειας και παρακολούθησης κτιρίων και μεταφορικών μέσων
– το συγκοινωνιακό σύστημα
– τα ανακαινισμένα κλασσικά και νεοκλασικά κτίρια
– το σύστημα θέρμανσης των δρόμων και των πεζοδρομίων
– η συνέπεια στον λόγο και στον χρόνο Διαβάστε περισσότερα…
Εικοστή όγδοη ημέρα.
Αποφάσισα ότι ήρθε η στιγμή
να αλλάξω τόπο κατοικίας.
Να πάω σ’ ένα σπίτι που θα
έχω το δικό μου δωμάτιο.
Ένα κανονικό κρεβάτι, να
μπορώ να κάνω μπάνιο μετά
τη δουλειά σαν άνθρωπος,
να μπορώ να χρησιμοποιώ
την τουαλέτα, όποτε
παρουσιάζεται ανάγκη.
Συνεννοήθηκα με τον Max,
τον Ρώσο, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι μπορώ να μείνω στο σπίτι του για τον
μήνα Ιούνη. Εδώ το δύσκολο είναι να βρεις σπίτι για να μείνεις, υπάρχει
μεγάλη έλλειψη. «Υπάρχει ένα άδειο δωμάτιο, μου είπε. Η γυναίκα μου ακόμα
προσπαθεί να κάνει τα χαρτιά της. Είναι να έρθει στις αρχές του Ιούλη.
Μέχρι τότε μπορείς να έρθεις να μείνεις μαζί μου».
Μεταμοντέρνες χώρες του
βορρά, με σημαίες οικολογικές,
κοινωνικής ευαισθησίας,
εργασιακών δικαιωμάτων,
χώρες που παρέχουν ασφάλεια
και ανέσεις σχεδόν σε βαθμό
πολυτέλειας, στους αυτόχθονες
ξανθούς, γαλανομάτηδες,
ψηλούς, γεροδεμένους,
αθλητικούς κατοίκους τους, και
εξαθλιώνουν κάθε άνθρωπο/
μετανάστη, επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά, προσωπικά.
Στις 25 του Απρίλη έφτασα,
ημέρα Πέμπτη. Την Παρασκευή
26, έπιασα δουλειά από τις 06.
Υπόσχεση που τηρήθηκε.
«Αν έρθεις στο τέλος Απρίλη,
ανοίγει η δουλειά και θα σε
βολέψω απ’ την επόμενη μέρα»
Δέκατη έβδομη μέρα.
Συγκάτοικος σε σπίτι Ελλήνων
μεταναστών στην Tumba,
35 χλμ περίπου στα νότια της
Στοκχόλμης. Είχαμε πει για ενοίκιο 2.500:-, αλλά δεν είχαμε μιλήσει για
διθέσιο δερμάτινο καναπέ στο σαλόνι του σπιτιού, χωρίς συρτάρι ή ντουλάπι.
Διαβάστε περισσότερα…
…και η πατρίδα δεν έχει κεφάλαιο. (πίνακας του Andrei Budaev με την Aggela στο κέντρο, την Langarde να επαιτεί, τον De partier να κοιτάει την πάρτη του, στη δεξιά γωνία ο Poutin ως παρατηρητής, στ’ αριστερά της ο Αντώνης που υποκλίνεται στο μεγαλείο της, απέναντι ο προβληματισμένος Holland, και δίπλα της οι αδιάφοροι (και γι αυτήν και για όλους τους υπόλοιπους) Barozo, Draggi, Rahoi, κλπ Διαβάστε περισσότερα…
Όχι, δεν θ’αναφερθώ στους Σαμαρά και Βενιζέλο, άλλωστε θεωρώ πως αυτοί είναι εκλεκτοί και παρασημοφορημένοι ιππότες του τάγματος της γεμάτης τσέπης (της δικής τους και των δικών τους).Μήτε στους υπολοίπους βουλευτές ΠΑΣΟΚ/ΝΔ, τούτοι θυμίζουν ολοένα και περισσότερο πρόβατα – αν και ο χαρακτηρισμός μάλλον προσβάλλει τα συμπαθέστατα τετράποδα. Εντάξει, κάποιοι ελάχιστοι εξ’αυτών έχουν ανήσυχο ύπνο τελευταία, θα πάρουν κανα χαπάκι κι όλα καλά, ή το χειρότερο, θα πληρώνουν με τα μαζεμένα την αγορά άλλοθι και συνειδήσεων για τα επόμενα χρόνια. Σιγά μη πάθουν και τίποτα…Αλλά ο Κουβέλης; Ο Χατζησωκράτης; Η Ξηροτύρη; Αριστεροί δεν είναι όλοι αυτοί; Τουλάχιστον έτσι (ακόμη) δηλώνουν οι ίδιοι. Απο πότε οι αριστεροί φοβούνται τη φτώχεια;
Lifeable 